‘Wij zijn de vijfde generatie’, zegt de waardin trots als ik haar complimenteer met haar prachtige, oude dorpscafé. Het interieur lijkt zo weggelopen uit de jaren vijftig, dat geldt ook voor het verenigingszaaltje achterin.

Op het terras bestel ik een cappuccino. Naast me zit een flinke groep mannen. Leden van de harmonie, die zojuist gerepeteerd hebben, zo te zien. Hun instrumenten staan ingepakt tegen de stoelen en tafels. Een laatkomer vraagt of hij een stoel mag lenen van mijn tafeltje. ‘Ik denk niet dat George Clooney nog komt, dus neem maar mee’, grap ik. ‘Je weet het niet, in dit dorp komen de raarste figuren’, grapt hij terug.

De mannen bespreken het wereldnieuws. Van een ‘prutsend’ Nederlands elftal tot de aanslag op Trump. ‘Die wou zeker gaatjes in zijn oren.’ De waardin komt erbij staan en meldt dat er nooit iemand tevreden is over haar dansvloer. ‘De een vindt hem te bot, de ander te glad.’ ‘Dan moeten ze klompen aan doen hè’, sust een harmonieman.

De cappuccino blijkt het grootste bocht dat ik ooit op een terras gedronken heb. Wat maakt het uit, op vijf generaties.