In de straat is iemand overleden. Hij woonde er ook al veertig jaar, net als ik. Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik zijn naam niet weet. Hij reed vroeger altijd met zijn fiets door de straat, bemoeide zich overal mee en hield alles in de gaten. Dat herinner ik me wel. De laatste jaren was hij te ziek om die taak te kunnen volbrengen.
Ik zou graag een condoleancekaartje in de bus willen stoppen, maar wat moet je daar op zetten als je de naam van de overledene niet weet? Op de voordeur heeft zijn familie een vel papier gehangen. Toen hij nog ziek was, stond daarop te lezen: ‘niet aanbellen, zachtjes kloppen aub’. Na zijn overlijden hing er een nieuw A4’tje met de tekst ‘schoenen uit!’, zonder aub, en nog even later ‘achterom’. Kennelijk kregen ze veel bezoek.
Gelukkig stond zijn vrouw in de voordeur te roken, nog voor de crematie, en kon ik haar persoonlijk even condoleren. Dat loste het kaartjes-dilemma op. Mijn schoenen hoefden niet uit, maar zijn naam weet ik nog steeds niet.
Leave A Comment