Binnen bij het bandoptreden is het warm en druk. Buiten staan de rokers af te koelen en te kletsen. Een man gaat door de knieën om een dubbelgevouwen viltje onder een poot van de hangtafel met asbak te schuiven. ‘Ah, kan jij ook niet tegen wiebelende tafels’, spreek ik hem aan. ‘Word ik gek van’, beaamt de man. Met twee mooie ogen die me indringend aankijken. Zou dit de ware zijn?, schiet het even door mijn hoofd. Want zo’n gezamenlijke ergernis schept al meteen een band. Als de tafel op de camping wiebelt, draaien mijn medekampeerders het ding geduldig met me mee, net zolang tot hij stabiel staat. Anders heb ik geen leven, weten ze. ‘O, moet je draaien. Jij bent slimmer dan ik’, zegt de ware met de mooie ogen.
Als de peuk op is, ga ik toch maar weer naar binnen. De ware blijft achter, bij zijn stabiele hangtafel.
Leave A Comment