Dacht altijd dat ik het enige stoere wijf was dat alleen ging kamperen. Niet deze keer. Op het trekkersveldje sta ik tussen twee andere vrouwen met een puptentje, die net als ik gezelschapsloos op pad zijn gegaan. Dat schept automatisch een band. Binnen de kortste keren hebben we contact. De eerste avond zitten we al aan de yatzee, onder druk gebabbel uiteraard. De ene buurvrouw is een vrolijke weduwe, de andere komt net uit een relatie en heeft nog nooit eerder gekampeerd. Voor de zesde worp weten we alles van elkaar.
In de hoek van het veld staat een man, ook al alleen. Maar die lijkt een beetje mensenschuw. Hij zit heel de dag in zijn voortentje, de flap schuin halfopen zodat alleen zijn gesokte voeten er bovenuit steken.
De volgende ochtend is het meteen weer een vrolijke boel. ‘Ik heb zo slecht geslapen’, zucht een buurvrouw. ‘Je hoort het geraas van die snelweg zo goed, wat een ellende’. De andere buurvrouw heeft daar een remedie voor: ‘Je moet gewoon denken dat het de oceaan is’.
De man is aan het inpakken. De vrolijke weduwe krijgt het warempel voor elkaar een klein praatje met hem te maken. Hij gaat naar de volgende camping, hij wil rust.
Wie weet is hij niet mensen- maar vrouwenschuw. Geef hem eens ongelijk.
Leave A Comment