Al een paar keer heb ik (zeer tegen mijn zin) een groot pakket aangenomen voor een buurvrouw helemaal aan het eind van de straat. ‘Dan moet je het gewoon weigeren’, zegt de betreffende vrouw kribbig als ze haar enorme doos op komt halen. Maar deze keer heeft ze buiten mijn strijdlustige humeur gerekend. Ik ga er eens lekker voor staan. ‘Weigeren vind ik zielig voor de bezorger. Die mensen verdienen geen drol en ik wil hun slavenarbeid niet nog zwaarder maken’, werp ik koppig tegen.
Dan is ze zo dom om melden dat ze wel thuis was, toen de bezorger bij haar aanbelde, maar dat ze boven met de kinderen bezig was. ‘Dat moet ook gebeuren hè’, klinkt het arrogant. Daarop ontploft de boel bij mij helemaal. ‘Als hier ooit nog iets afgegeven wordt voor jou, gooi ik het over je schutting’, bries ik woest.
Misschien is het niet helemaal terecht, maar het luchtte wel lekker op.
Leave A Comment