Het leuke aan werken voor de krant, is dat je af en toe beroemde mensen spreekt. Frans Bauer is zo gewoon gebleven, roemt men. Eens kijken of het waar is.
Keurig op het beloofde tijdstip komt er een suv aanrijden in de dorpsstraat waar Frans bij iemand thuis persoonlijk concertkaartjes af komt geven. Gestoken in een alledaags kloffie stapt de beroemdheid uit. “Vanwaar deze actie?’, wil ik van hem weten, voordat we naar binnen gaan. De zanger begint breedvoerig over zijn nieuwe cd, die toch echt heel bijzonder is, maar waarvoor ik geen belangstelling heb. “Als je zou luisteren, zou je het snappen’, snauwt de zo gewoon gebleven zanger als ik zijn pr-praatje onderbreek om antwoord te krijgen op mijn vraag.
Maar dat blijkt de enige wanklank. Binnen, als de camera’s flitsen en de bewoners uitbundig lachen om elk grapje dat Frans maakt, komt hij in zijn rol. Joviaal schraapt hij zijn keel (“ik krijg dorst’) als de beloofde koffie uitblijft, medelevend deelt hij een vip-kaartje uit aan een geblesseerde fan en ook mij verzekert hij op innige toon “pas goed op je zelf’, als ik mijn schrijfblok in de tas steek voor vertrek.
Heel gewoon gebleven, die Frans.
Leave A Comment