“Heb jij de keuken gepoetst?!?’. De verbazing waarmee mijn kinderen deze mededeling in vragende vorm herhalen, zegt meer dan duizend woorden. Ik ben geen poets, zal het nooit worden ook.
Maar schattige motjes hebben mij toch op het schoonmaakspoor gezet. Elke avond vliegen er een stuk of vier, vijf, zes van die beestjes door mijn kamer. Overdag zitten ze stil, in keukenkastjes, op de muren. Dan zijn ze eenvoudig te verpulveren, want ze zijn net van papier.
Het eerste motje diende zich deze winter al aan. Ik vond het wel een gezellig huisdiertje en liet hem ’s avonds lekker dwarrelen en fladderen. Maar hij of zij kreeg in de loop der tijd gezelschap van vele soortgenoten. Toen was de charme eraf. Zeker toen iemand mij vertelde dat die motjes een plaag kunnen vormen. Ze nestelen graag in wollen tapijten, waar de eitjes en de larven hele stukken van het kleed opvreten.
Het kleed is tig keer gezogen en uitgeklopt, de keuken grondig uitgesopt met ammonia. Toch moet ik elke avond en elke dag nog op mottenjacht.
Volgens mij zijn die beestjes dól op een brandschoon huis.
Leave A Comment