Er moeten wat oliebollen af, dus op nieuwjaarsdag maar meteen aan het sjoggen. Op het trimbaantje, waar ik wat extra oefeningen doe na het sjokkend joggen, staat een man uitbundig selfies te maken. Type trainingspak, kale kop, tattoo’s. ‘Kan ik helpen?’, vraag ik. ‘Oja, graag’. Of ik een plaatje wil schieten van hem als hij een ‘héél zware’ oefening doet aan de rekstok. Die stuurt hij dan naar zijn vriendin.
De man hijst zich op, werkt zich in de knoop en als zijn benen horizontaal gestrekt zijn, het moeilijkste punt, moet ik afdrukken. ‘Wacht even, de paal zit in de weg’, mompel ik, terwijl ik om het toestel heenloop voor een betere blik. ‘Je benen staan er niet op, nog even volhouden.’ Stiekem geniet ik een beetje van mijn onopzettelijke getreuzel.
Uitgeput laat de man zich zakken. Als hij de beelden controleert, blijken ze niet perfect. ‘Nog een keer?’, vraag ik onschuldig. Aardiger doen, zat kennelijk niet in mijn pakketje goede voornemens dit jaar.
Leave A Comment