Voor ons vriendenweekendje rijden we weg op vrijdag de 13e. Alles gaat voortreffelijk, geen file, geen ongelukken. Het park blijkt mooier dan we ooit gezien hebben, het huisje voortreffelijk en het weer eveneens. Zelfs de zwarte kat die bij de receptie rondscharrelde, kan de bijgelovige pret niet bederven.
‘s Avonds zijn we een schaar kwijt. ‘Ik heb hem gebruikt en terug gelegd in de la’, beweert iemand, met verdacht korte teennagels, stellig. Drie keer de la gecontroleerd, geen schaar te zien. Iemand anders zegt bezwerend een versje op: ‘Heilige Antonius beste vrind, zorg dat ik die schaar terugvind.’ Voor de grap trek ik de la nog een keer open, nu gezeten vanaf een stoel. Daardoor kan ik dieper achterin kijken en wat ligt daar, half verscholen achter de bestekbak? De schaar.
Het is gewoon niet te (bij)geloven.
Leave A Comment