Het Engelse boemeltreintje dat ons van de west- naar de oostkust moet brengen, telt slechts drie wagons. Het interieur, kaal en sober, doet meer aan een tram denken dan aan een trein. De conducteur heeft zijn bankje achterin. Na elke stop, bij stationnetjes die verscholen liggen tussen glooiende heuvels en bos, dribbelt hij ijverig heen en weer door het gangpad. De nieuwkomers pikt hij er feilloos uit.
Halverwege de reis klinkt de stoomfluit wat indringender dan normaal. Het boemeltje mindert vaart, om uiteindelijk stil te staan in het weidse landschap. Zelfs geen verscholen stationnetje hier. De conducteur komt weer aangerend, een grote T-sleutel in zijn hand. “Cow on the line’, mompelt hij naar links en naar rechts, als hij zich door het gangpad naar voren haast om persoonlijk de koeien te gaan verjagen die zich niet door de stoomfluit af lieten schrikken.
“Als je voor de trein wil springen, moet je het niet hier doen’, constateren wij tevreden.
Leave A Comment