Sevilla heb ik gezien, Amsterdam, Parijs, Londen, München. Maar in ons oereigen Groningen zette ik nog nooit een voet.
Dit weekend was het zover. We gingen logeren bij een vakantievriendenstel dat in de noordelijke hoofdstad woont. We dronken koffie onder de Martinitoren, zagen net buiten de stad een terp met kop-hals-romp-boerderij en kregen een stijve nek van de plafondschilderingen in het fraaie stationsgebouw.
Gezeten op een terrasje voor de A-kerk geloofde ik mijn ogen niet. Op toeristentempo wandelde een man voorbij die verdacht veel leek op een collega uit mijn eigen woonplaats. En die woonplaats ligt toch echt driehonderd kilometer verderop. ‘Wim’, riep ik verbaasd uit. Het wás Wim, samen met zijn vrouw. Deze Brabanders waren net als ik nog nooit zo noordelijk in eigen land geweest en hadden een hotelletje gepakt in de stad.
Er gaat niets boven Groningen.
Leave A Comment