Ietwat ongemakkelijk sta ik hand in hand met twee vreemden naast me. Mijn linker compagnon heeft een zweethandje, van de rechter hou ik slechts een paar vingers vast. Kwam zo uit bij de begingreep.
We zijn bij de dodenherdenking in mijn dorp. Net voor de twee minuut stilte riep de burgemeester op tot dit gebaar, waar bijna de hele (mini-)menigte gehoor aan gaf. Dat ontroert toch. Al die mensen hand in hand, net zo ongemakkelijk als ik waarschijnlijk, maar toch. De burgemeester hield een steengoede speech dit keer. Over dat we moeten blijven bedenken dat ieder mens een mens is, en polarisatie dus buiten de deur moeten houden. En dat je als vluchteling, eenzaam op een kamertje gezet in een vreemd land, waarschijnlijk maar een ding wil: een beetje vriendelijkheid. Daar ben ik het mee eens. De kracht en het nut van vriendelijkheid wordt zwaar onderschat. Ga jezelf maar na, hoe je stemming beïnvloed wordt als je heel de dag niet vriendelijk bejegend wordt door jan en alleman. Daar word je knetter chagrijnig van.
Een Oekraïens meisje zingt prachtig een hoopvol lied in haar eigen taal. De last post wordt voor één keer zuiver gespeeld, dat schijnt toch een moeilijk stuk te zijn voor amateur-trompettisten. De handen zijn weer los.
Leave A Comment