Idealist zijn, is hard werken. Ik laat zo veel mogelijk de auto staan, eet alleen scharrelvlees en probeer zo min mogelijk overbodige, luxe artikelen te kopen.
Maar de dilemma’s vliegen je om de oren. Voor dat scharrelvlees moet ik naar de grote stad, mét de auto. Daarom koop ik voor een paar weken te gelijk en mik de voorraad in de energieslurpende diepvries.
Bij de Action sta ik altijd met schuldgevoel voor de kassa. Geen mens kan iets verdiend hebben aan die belachelijk lage prijzen. En waarom stunt mijn supermarkt met Max Havelaar bananen, voor één euro de kilo? Met een knagend geweten koop ik ze toch, hopend dat de boeren in Zuid-Amerika toch fatsoenlijk geld voor hun waar hebben gekregen.
Na een tv-uitzending van Tegenlicht, over consumenten die producenten worden, bleef ik ook alweer met een rotgevoel over. Ik heb geen zonnepanelen op het (westelijk) dak van mijn huurwoning, geen aandeel in een buurt-windmolen.
Idealist zijn, is vooral niet ten onder gaan aan schuldgevoelens. En dat is hard werken.
Leave A Comment