In noodsituaties kan ik verbazend koelbloedig reageren. Ik heb wel eens een man in mijn (pikdonkere) tuin gehad, die ik bozig sommeerde op te rotten. ‘Hou je fatsoen man’, hoorde ik mezelf beheerst snauwen. Waarop hij nog verdween ook. Pas later begon ik te bibberen en te trillen van de schrik.
Het lijkt erop dat ik die genen een beetje heb doorgegeven aan mijn nazaten. Laatst werden mijn dochter en haar vriend beroofd, in Zuid-Amerika. Op klaarlichte dag stonden ze tegenover twee overvallers, waarvan een met een mes. Terwijl haar vriend het mes op zijn borst gezet kreeg, vroeg zij koelbloedig of ze haar paspoort terug mocht. ‘Daar hebben jullie toch niks aan’, probeerde ze. Ze kreeg het nog terug ook! Pas later kwam de schrik.
Eigenlijk gekkenwerk, dat kouwekikker-gedoe, maar stiekem…
Leave A Comment