Die kinderen gaan mij nooit inhalen


Kun je dat nog lezen?

Kinderen op basisschool kunnen niet meer mooi schrijven. Ze computeren te veel. Dat is vervelend. Maar ook relatief. Hun handschrift kan namelijk nooit zo slecht zijn als het mijne.

Bij vrijwel elk interview blikt de persoon die ik uithoor wel even nieuwsgierig op mijn blaadje. “Kun je dat nog lezen?’, klinkt het verbaasd. “Ik heb voor dokter gestudeerd’, grap ik dan. De fotograaf die mij vaak vergezelt, heeft er ook iets op bedacht. “Dat is spijkerschrift”, verklaart hij. “Straks op de redactie beitelt ze het uit.’

Via internet heb ik eens meegedaan aan een grafologische test. Je moest een zelfgeschreven regeltje inscannen en de computer bepaalde aan de hand van die krabbel wat voor karakter je had. Ik hoefde nog net niet in een dwangbuis, daar kwam de uitslag op neer.

Hoe zit dat met die hiërogliefen van mij? Heel simpel: omdat de helft nog in mijn hoofd zit, weet ik wat er staat. Het is een intelligente combi (ja grafologen, heb daar maar eens van terug) van geheugen en schrift. Laat ik mijn aantekeningen een dag liggen, zonder ze eerst gefatsoeneerd te hebben, dan zijn ze ook voor mij al wat lastiger te ontcijferen. Na een week wordt het raden.

Sinds een mens nooit meer netjes hoeft te schrijven, is het alleen maar erger geworden. Vroeger pende je nog eens een brief die toch heus door een ander ontcijferd moest kunnen worden. Of je zat uren op een sollicitatiebrief, die nooit af kwam omdat je foutjes bleef maken. Al die oefening is verleden tijd. Wat je schrijft, hoeft alleen nog voor jezelf leesbaar te zijn. En dat heeft zijn consequenties.

Voor al die basisschoolkinderen is er één troost. Mij gaan ze nooit inhalen.

By |2015-12-02T20:07:34+01:004 september 2009|Columns|0 Comments

Leave A Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.