Als middenstandsdochter ben ik vroeger bedolven onder “klantenklachten’. Ze betaalden hun rekeningen niet, probeerden gebruikte artikelen te ruilen, lieten zich omstandig uitleggen hoe een boormachine werkte om hem vervolgens elders te gaan kopen, vijftig gulden goedkoper. Enzovoort enzovoort.
Met ruilen ben ik dus heel voorzichtig. Maar toen ik laatst een tent kocht voor weinig geld, had ik toch spijt. Ik had hem besteld via de website van een tentenwinkel. Gearriveerd en uitgepakt bleek het een plastic geval. Nog eens op de website gekeken: voor honderd euro meer had je eenzelfde model met lekker ademend katoen.
Mooi, maar die spijtaankoop kreeg ik nooit meer op- en ingevouwen alsof ie nieuw was. Ik had hem in de tuin vluchtig opgezet, zonder haringen. Moet ik zoiets alleen beslissen, dan neem ik mijn verlies en ga ik een vakantie in dat zweetding slapen om het jaar daarop een duurdere te kopen. “Niet doen’, adviseerden kennissen die ik het dilemma voorlegde. “Gewoon bellen, uitleggen en zien wat er gebeurt.’
Zo gezegd zo gedaan. Ik mocht hem ruilen. Deze keer reed ik zelf naar de winkel, want terugsturen leek me lastiger dan zelf gaan. De tentverkoper controleerde de haringen, die ongebruikt waren, en zonder boete mocht ik een andere tent uitzoeken.
Ik hoor mijn middenstandsouders al pruttelen.
Leave A Comment