Een echte huisarts, die de hele familie kende

Mooi

Mooi is dat. Ga je voor een zeer oor naar je vaste huisarts, hoor je dat hij er mee stopt. Na ruim dertig jaar!

Hij heeft mijn eerste partner nog gekend, voor wie ik stevige therapie nodig had. Mijn kinderen geholpen met hun pijntjes en ergere dingen. Hij was bij het sterven van mijn vader, lang geleden, en mijn moeder. Een echte huisarts, die toevallig de hele familie kende.

Zelf zat ik vooral tegenover hem met geestelijke ongemakken, lichamelijk viel het allemaal wel mee. ‘Mooi is dat’, zeg ik verbouwereerd bij de laatste handdruk in de spreekkamer. ‘Dadelijk kom ik echt iets te mankeren en dan ben jij er niet meer. Terwijl jij alles van me weet!’. Hij stelt zijn pensioen er toch niet voor uit, zegt-ie.

Mooi is dat.