“Hey Hetty, hoe is ’t.” Verbaasd kijk ik de vrouw op het terras, die me in het voorbijgaan zo joviaal aanspreekt, eens goed aan. “Prima, en met jou?”.
Haar gezicht komt me niet eens vaag bekend voor! De stem wel. Met het slijten der jaren, en het geheugen, heb ik me aangeleerd in zulke gevallen meteen open kaart te spelen. “Je moet me even helpen, waar ken ik je ook alweer van.’ Maar deze onbekende bekende doet zó familiair, dat ik niet durf. Ik laat haar maar praten, in de hoop dat er aanknopingspunten komen.
Ze heeft het over “ons Lieke’, mijn eigen neefje Sjoerd, haar aanstaande vakantie, ze weet dat ik een boekje uitgegeven heb. Dat laatste is een waardeloze aanwijzing, want dat weet iedereen hier in het dorp. Ons Lieke zegt me ook niks (een vroegere vriendin of klasgenoot van mijn dochter?), neef Sjoerd levert meer op. Die is van de schoonfamiliekant, dus daar moet ik wezen.
Net voordat ik wanhopig door wil lopen, ik kom er niet op, helpt ze me uit de brand. Ze noemt oma, met haar achternaam. Natuurlijk, zij was daar de huishoudelijke hulp, Caroline. Opgelucht neem ik afscheid. “Dag Caroline, prettige vakantie’.
Hier had ik nog dagen over kunnen tobben: wie was die vrouw op het terras?
Ik stel voor dat we afspreken dat mensen die ik jaren niet gezien heb, en in die tijd hun haar afgeknipt en geblondeerd hebben, zich eerst netjes voorstellen.
Leave A Comment