Toen mijn dochter een jaar of zestien was, ging ze eens met een vriendin naar de film. In de grote stad, twintig kilometer verderop. Om half twaalf “s avonds ging de telefoon. Haar allerliefste kleinemeisjesstemmetje: “Mam, we hebben de bus gemist, kun je ons komen halen?’. Plotseling klaarwakker (ik lag al in bed) sloeg ik aan het onderhandelen. “Wat krijg ik ervoor terug? Een week afwassen?”. We sloten de deal op één keer koken. De twee meiden hebben hier inderdaad een heerlijk pannetje macaroni gemaakt. Heel de keuken op zijn kop, maar de zoete smaak van gerechtigheid maakte alles goed. De bus hebben ze nooit meer gemist, zover ik weet.
Deze herinnering komt regelmatig boven drijven als ik zie hoe een kennis van me omgaat met zijn 16-jarige dochter. Hij brengt haar overal naar toe, haalt haar op elk onmogelijk tijdstip weer op en legt haar in de watten alsof ze van suiker gemaakt is. ‘Stel je voor dat er iets gebeurt, ik vergeef het me nooit.
Persoonlijk vond ik dat onderhandelen toch leuker.
Leave A Comment