Zoals altijd bij rampspoed gaat de natuur, zalig onwetend, gewoon door.
Een zwerm mussen in mijn tuin verzamelt ijverig bouwmaterialen voor een nieuw nest. Het is lente, de plicht roept. Houtjes, grassprietjes, strootjes, alles pakken ze in hun bekjes om ermee weg te vliegen naar de meidoorn iets verderop.
Een merel neemt het er nog van en baddert zich lekker in een schaaltje regenwater. De dorstige mussen hippen erom heen, maar dat vindt meneer merel niet goed. Bozig pikt hij naar zijn omstanders om ze weg te jagen bij zijn badkuip.
Nu maar hopen dat die gestoorde kat van de buren nog even binnen blijft. Dat beestje bijt voortdurend grommend in zijn eigen staart, iets klopt daar niet in dat kattenhoofdje. Straks gaat hij weer op rooftocht, geen mus of merel is veilig voor hem.
Vogels hebben zo hun eigen Poetin-variant, alleen ze wéten het nog niet.
Leave A Comment