Vriend R is van de trap gevallen, vijf ribben gebroken. Op de derde dag ga ik hem opzoeken in het ziekenhuis. ‘Ik doe een moord voor een sigaret’, klinkt het smachtend vanuit bed.
In de rolstoel duw ik hem naar buiten. De rookzone daar begint pas na een hobbelig afritje, dat gaan we niet doen met vijf gebroken ribben. Op een muurtje binnen de ‘rookvrije’ zone zit nog een mevrouw te paffen. ‘Mijn zoon is vannacht opgenomen, maar ik mag er niet bij’, meldt ze nog voordat ik de rem op de rolstoel heb kunnen zetten. ‘Mijn schoondochter en kleinkinderen zijn binnen, ik moet buiten blijven vanwege corona.’ Nerveus steekt ze nog een sigaretje op. Haar vader is in dit ziekenhuis gestorven, leren we. ‘Hij knapte op en mocht de volgende dag naar huis. Dat was ook wel zo, maar niet in de staat zoals we wilden.’
Wij wensen de vrouw sterkte en hobbelen voorzichtig terug, het ziekenhuis weer in.
Leave A Comment