Nog nooit heb ik een vip of BN’er aangesproken op straat. Ik zou me dood schamen: ‘Mag ik een handtekening?’, of nog erger, ‘een selfie!’. Vooruit, misschien zouden we voor Roger Federer een uitzondering maken, maar die zou niet makkelijk in zijn eentje door mijn woonplaats kuieren.
Een cabaretier deed dat laatst wel. Ik had hem net genoemd in dit stukje en verdraaid, daar zit de beste man te eten op een terras in ‘ons’ winkelcentrum. Dan geloof je je ogen niet. Het was zo’n bizar toeval, dat ik al mijn schroom opzij heb gezet en hem aansprak. ‘Smakelijk eten, column waarin ik een uitspraak van jou aanhaal, toeval, bla bla.’ Waarop ik hem mijn visitekaartje gaf, zodat hij het stukje kon lezen.
Niks meer van gehoord.
Mócht ik volgende week Roger tegen het lijf lopen, dan wordt het toch een selfie.
Leave A Comment