Een zwoele zomeravond. Vrienden vragen of ik mee ga naar een druk theaterfestival, maar mij trekt de rust. Ik spring op de fiets en maak een rondje om de duinen. Waar het fietspad uitkijkt op de open vlakte, strijk ik tevreden neer op een bankje.
Voel me vrolijk, dus lach en groet ik naar iedere passant. Bijna iedereen groet terug.
Een tijdje terug zat ik hier ook, droevig gestemd. Niemand zei gedag tegen die zuurpruim op het bankje.
Wat is het leven toch simpel.
Leave A Comment