Nu alles digitaal gaat, koester je de ouderwetse papieren zaken extra.
Eens per maand geniet ik, als kleine zelfstandige, van het factureren. Rekeningen typen, uitprinten, in een envelop stoppen, adres schrijven, postzegel plakken. Het moment dat je die post in de bus laat glijden, zalig. Boter bij de vis, dames en heren opdrachtgevers. Hard gewerkt deze maand, dat mag beloond.
Tot mijn grote schrik dreigt ook dit simpele genotsmomentje van mij afgepakt te gaan worden. Een grote uitgever, waar ik sinds kort voor schrijf, wil zijn facturen graag digitaal ontvangen. Via een of ander computerprogramma, waar je op in moet loggen met een wachtwoord (grr), waar je eigen briefpapier niet meer aan te pas komt, geen postzegel, geen brievenbus.
Aangezien ik zo’n digibeet ben die op elke website verdwaalt en geen wachtwoord kan onthouden, kreeg ik het factureringsprogramma natuurlijk niet aan de praat. Geen boter bij de vis.
We hebben een genotsmomentje minder. En een gruwelmomentje erbij.
Leave A Comment