Vroeger was ik best trots op mijn rechte, brede schoudertjes. ’s Zomers, met een mooi kleurtje, waren ze prachtig, vond ik zelf. Ook met mijn benen heb ik nooit problemen gehad. Alles behalve mager, maar stevige, functionele stappers. Zonder al te veel spataderen of ander ongerief.
Maar nu… Als ik buiten in het zonnetje zit en mezelf weerspiegeld zie in het raam, breken de tranen me uit. Van die lelijke cellulitis-armen zijn het geworden. Van een strak velletje is geen sprake meer. Het wordt alsmaar hobbeldebobbeliger, als een maanlandschap. Hetzelfde geldt voor de benen. De huid wordt ook daar slap en vol oneffenheden.
Die veroudering wordt alleen maar erger, dus over een jaar of vijf zie je jezelf terug op foto’s van nu en zeg je waarschijnlijk: tóen viel het nog reuze mee. Wat een troostrijke gedachte.
Leave A Comment