Het belang van aardig zijn, wordt sterk onderschat. Ik zag eens een documentaire, waarin een joodse overlevende van de holocaust vertelde dat ze één ding haar hele leven nooit vergeten was. In een volle bus, ten tijde van de jodenhaat, keek iedereen haar met de nek aan. Eén mevrouw stond zwijgend op en bood haar haar zitplaats aan. Die piepkleine verzetsdaad gaf haar op dat moment zo’n warm gevoel, dat zelfs de daarop volgende concentratiekampellende die herinnering niet weggevaagd had.
Ik ben het dus met de SIRE aardigheidscampagne volmondig eens. Iedereen kent van die dagen. Eerst word je afgesnauwd door de caissière van de supermarkt, vervolgens word je door een haastige automobilist van je fiets gereden en als je (toch heelhuids) thuis komt, krijg je een chagrijnige buurman aan de deur die op hoge toon eist dat je die boom tegen zijn schutting omzaagt.
Na zo’n serietje gebeurtenissen, op een doordeweekse ochtend, moet je wel heel sterk in je schoenen staan wil je eigen humeur niet gezakt zijn tot onder het vriespunt. Dus snauw je zelf je kinderen weer af om een kleinigheid, je kinderen maken stampei op school, de juf komt ’s avonds boos thuis en geeft de hond een schop, afin, het bekende vicieuze cirkeltje.
Dan een van die andere dagen: een buurtbewoner helpt je ’s ochtends je weigerende auto aan te duwen, een dikke Volvo op de snelweg houdt, knipperend met zijn lichten, in om jou in te laten voegen en een Marokkaanse meneer in Rotterdam wijst je vriendelijk en ongevraagd de weg als je wanhopig op je plattegrondje staat te turen. Zulke kleine attenties maken je dag goed. Tot het tegendeel bewezen is, pleeg ik zelf daarom ook aardig te blijven. Omdat dat nut heeft.
Zet hem op, SIRE, met jullie aardige campagne.
Leave A Comment