“Are you lost?’. Voor de zoveelste keer wordt ons groepje spontaan aangesproken op straat. Negen Dutch bikers, gestrand bij een drukke rotonde. Een paar van hen bestuderen ingespannen het kaartje dat met wasknijpers aan een fietsstuur bevestigd is. De rest van het groepje drinkt een slok water, maakt snel een foto of dist een vestje op uit de rugzak die onder de snelbinders zit gepropt.
De behulpzame Engelsman tuurt mee op het kaartje, maar komt er net als onze eigen tomtommers niet uit. Hij kent de weg wel met de auto, maar de fietsroutes in zijn regio zijn hem onbekend. Hij heeft wel eens gefietst, maar dat was in Holland ofcourse.
Even daarvoor werden we in het stadscentrum aangesproken door een even behulpzame meneer die ons ongevraagd een parking voor de bikes wees. Toen we met de fiets aan de hand de richting volgden die hij gewezen had, kwam hij ons groepje achterna gedraafd. De parking die hij genoemd had, was buiten gebruik, meldde hij schuldbewust. “Come on, follow me, I’ll show you another one.’
Zelfs zónder fiets, als we in de winkelstraat om ons heen staan te kijken naar een geschikte koffiestop, worden we weer aangeklampt. Deze keer door een Engelse dame van middelbare plus leeftijd. “Are you looking for something?’. Omstandig legt ze mij uit waar we koffie kunnen krijgen, met prijzen erbij. “That one is expensive, overthere it’s lovely.’ Haar hand vertrouwelijk op mijn arm, veel dears door haar uitleg gestrooid. ‘You looked so lost’, sluit ze haar betoog verontschuldigend af.
No problem, verzeker ik haar oprecht. You cán’t get lost in England.
Leave A Comment