Elk jaar mag ik als tekstschrijver een aantal leerlingen interviewen voor een schoolgids. De kandidaten worden door de betreffende middelbare school uitgekozen en vervolgens een voor een het martelkamertje ingestuurd. Waar ik op ze zit te wachten”
Zo’n school is niet gek natuurlijk en pikt de braafste leerlingen er uit. Dan is de kans het grootst dat ze in die gids aardige dingen zeggen over de school, de leraren, het huiswerk. Ik krijg dus altijd schatjes voor me. Mij hoor je niet klagen.
De laatste keer had ik er toch een druktemakertje bij zitten. Een aanstellerig meisje van 15 jaar. “Alles is stom aan onze school”, antwoordde ze puberaal op de vraag wat er beter kon aan haar onderwijsinstelling. Hobby’s had ze niet, behalve vakantie vieren, en haar lievelingsvak was “leraren pesten, ha ha”. Zo worstelden we ons door het gesprekje heen. “Duurt dit nog lang?”, informeerde ze onwillig.
Mevrouw had er geen zin in, kortom. Alle interviewtechnieken geprobeerd, van begrijpend knikken tot een streng “verkoop eens niet zo’n onzin asjeblief’, stuurde ik haar uiteindelijk onverrichterzake terug naar haar klas. “Jij komt dus niet in de gids”, besloot ik. “Het is graag of niet, dame.”
Voor mij was daarmee de kous af. Ik heb het gemeld aan de schoolleiding en die stuurde een andere kandidaat. Een brave puber, als vanouds.
Och arm de leraren, die dagelijks met zo’n dwarsliggertje om moeten gaan, dacht ik meteen. Hadden ze maar tekstschrijver moeten worden.
Leave A Comment