Laatst is mijn computer gecrasht. Een ict-bedrijfje kreeg er weer leven in, mét behoud van de bestanden. “Nu zit er geen virusscanner meer op’, waarschuwde de computermeneer nog. Die waarschuwing lapte ik even lekker aan mijn laars, want de computer was opeens snél. Ongelofelijk!
Die luxe duurde niet lang. Na een paar dagen sloeg de boel weer op hol. De ene pop-up na de andere, met uiteindelijk een zwart venster. Omdat ik er genoeg van had, heb ik zelf Windows opnieuw geïnstalleerd. Dat werkte prima, mijn computer deed het weer, alleen was ik nu alles kwijt. Foto’s, e-mailadressen, bestanden. Je hele verleden uitgewist, alsof er brand is geweest in je huis en alle paperassen en persoonlijke herinneringen in vlammen zijn opgegaan.
Het leuke is: Het was niet zo erg als je zou denken. De mooiste foto’s van de afgelopen jaren heb ik gewoon af laten drukken, en die zijn bij de virtuele brand dus ongeschonden gebleven.
De e-mailadressen had ik zo weer terug. Even vragen en noteren als je iemand ziet en je persoonlijke adressenboek is weer up to date. Van diegenen die je nog mist, krijg je in de loop der tijd vanzelf wel weer eens een mailtje.
Enkele verhalen waar ik tijdens de crash mee bezig was, had ik, door eerdere schade wijs geworden, op een usb-stick staan. Die zijn dus gered. Oude verhalen bewaar ik nooit. In mijn toptijd voor de krant schreef ik tien verhalen per week. Dan leer je het wel af, om alles op te slaan. Geweest is geweest en de belangrijkste artikelen bewaar ik ouderwets in een knipselmap.
Mijn halve, virtuele, verleden is dus uitgewist en het bevalt goed. Sterker nog: Een zeer adequate manier van archiveren en opruimen, zo’n computercrash.
Leave A Comment