Het Brabants dialect is mij met de paplepel ingegoten. Ga ik bij oudere dorpsgenoten op bezoek om ze betaald uit te horen voor de krant, dan pleeg ik extra mals Brabants te praten. Dat breekt het ijs. En voor mij is het makkelijker en natuurlijker dan ABN.
Hoewel mijn zachte g altijd hoorbaar is, pleeg ik redelijk foutloos Nederlands te schrijven. Al zeg ik het zelf. Ik ken veel regeltjes die u als goed christen vast niet kent. En als oude rot in het vak maak ik zelden nog taalfouten in spelling of grammatica.
Laatst stond dan ook het schaamrood op mijn kaken, toen een geïnterviewde mijn concepttekst op een mini-blundertje kon betrappen. “Ze hadden hard voor de zaak’ had hij heel attent verbeterd in “hart’.
Ongerust vraag ik me af of er sprake kan zijn van alzheimer-light. Zou ik dadelijk spontaan ABN gaan praten?
Leave A Comment