Voor mijn achterdeur zit al enige tijd een muisje. Het beest heeft waarschijnlijk gegeten van de gifkorrels van buurman, want hij zit lusteloos te bibberen op één plek, beweegt nauwelijks meer.
Zo’n beestje laten leven, is misplaatste dierenliefde. Ik weet wat me te doen staat: een spa pakken uit de schuur en het diertje met één welgemikte stoot uit zijn lijden verlossen. Dan komt het (on)smakelijke verhaal van een schoonzus bij me naar boven. Zij wilde zo eens een zieke kip doodmaken. Haar man liet het afweten, dus dapper pakte ze een (botte?) bijl, legde het beest plat op de grond en mikte op zijn nek. Goed gemikt, maar de ondergrond was van zand en gaf heel erg mee” Pas na veel geharrewar was de kippennek daadwerkelijk door.
Niet aan denken. Mijn muis zit op een stenen ondergrond, één hakbeweging moet voldoende zijn. Rillend van afschuw sta ik klaar met de spa. Die half geloken oogjes, dat zachte velletje. Durf niet. Over de schutting roep ik naar buurman om hulp, de gifkorrels waren tenslotte van hem. Maar daar is niemand thuis. Alle moed bij elkaar rapend, licht ik de spa en laat hem, als een guillotinemes, naar beneden vallen. Raak, kopje is er af. Het bloederige lijfje beweegt echter nog. Stuiptrekkingen alom, in het kopje, het onderlijfje.
Bijna brakend hak ik er nog een paar keer op los. Jee, wat is zo’n beestje taai. Ik laat mijn, nu toch echt wel dode, slachtoffer liggen en vlucht naar binnen om even bij te komen. Vanavond eten we vegetarisch.
Leave A Comment