Met 100-jarigen moet je oppassen. Ik heb er heel wat mogen interviewen, voor de krant.
De leukste was Marinus. Nog vief en zeer opgewekt, alleen een beetje doof. “Wat hebt u zoal gedaan, sinds uw pensioen”, schreeuwde ik in zijn oor. “Niks”, souffleerde zijn inwonende dochter verontwaardigd. “Hij heeft nog geen theedoek aangeraakt, sinds hij thuis is.” Waarop zij en ik spontaan de slappe lach kregen. Want 35 jaar ergernis moet érgens zijn ontlading vinden.
Een andere 100-jarige die me lang zal heugen, is Dina. Gewapend met schrijfblok vroeg ik aan een kring grijze taarteters in een feestzaaltje van het bejaardentehuis wie de jubilaris was. “Daar ligt ze”, wees een van de zonen naar een bed waar een verschrompeld karkasje zowat haar laatste ademteugen lag uit te blazen. Uit ethische overwegingen hebben we Dina maar niet in de krant gezet.
En dan vergeet ik nog eeuweling Cor. Hij overleed een dag voordat het weekblad, met zijn feestelijke verhaal, uit zou komen. Stop de persen!
Het blijft oppassen geblazen, met die 100-jarigen.
Leave A Comment