Via Marktplaats een mooie fietsendrager op de kop getikt. Denkend dat ik daar plezier van zou hebben.
De eerste snelwegrit met drager en fiets achterop valt vies tegen. In mijn spiegels meen ik te zien dat de fiets steeds verder achterover helt. In mijn fantasie zie ik het rijwiel over het wegdek sleuren, geen prettig idee bij een vaartje van 120 km per uur. Bij het eerste het beste tankstation toch maar gestopt. Duwend en trekkend controleer ik mijn aanhang. Niks mis mee, alles zit vast zoals het moet.
Met klamme oksels stap ik in om mijn weg te vervolgen. Elke blik in de spiegels zorgt voor nieuwe hartverzakkingen. ‘Hangt ie nu weer verder achterover? Ja hoor, ik weet het zeker, ik ga hem verliezen, nee hoor, nu valt het weer mee.’ Wat suggestie kan doen, als je in de zenuwen zit.
Op de plaats van bestemming heb ik heerlijk gefietst. Maar op de terugweg herhaalde het ritueel zich, met onverminderde kracht.
Vertwijfeld vraag ik me af of ik ooit echt plezier ga beleven aan dat ding.
Leave A Comment