Het is me al een paar keer overkomen: een brief aan de bank die ik braaf ondertekend heb, komt retour. ‘Deze handtekening komt niet overeen met die in ons bestand’, staat erbij.
Mijn slechte handschrift is legendarisch. Geïnterviewden die meekijken op mijn schrijfblokje, kunnen hun ogen niet geloven. ‘Kun je dat straks nog lezen?!’, vragen ze meestal verbaasd. Of, bloedserieus: ‘Is dat steno?’. Mijn spijkerschrift is onleesbaar voor iedereen. Ook voor mezelf, als ik de aantekeningen te lang laat liggen.
Maar die handtekening, dat is een ander verhaal. Vroeger zette je je krabbel onder elke acceptgiro. Die tijd is voorbij. De enkele keer dat er nog iets gekrabbeld moet worden, doe ik maar wat. De routine is eruit, dus begint mijn handtekening te lijken op mijn handschrift: onleesbaar en weinig consequent.
Gelukkig is deze column getypt. Anders kwam hij vast ook retour.
Leave A Comment