Maandagavond is huilavond. Eerst naar de gym, daar hou ik het nog wel droog. Maar na de douche in pyjama op de bank, voor Spoorloos, begint het feest. Bij al die rampverhalen over tekortschietende ouders en zoekende kinderen ga ik gegarandeerd nat. Vooral als ze mekaar na een heel leven eindelijk in de armen kunnen vallen.
Na de reclame is het nog even nasnuffen bij Familiediner. De immer opgewekte Bert doet het fantastisch, maar ojee wat een ellende. Jarenlang ruzie om een verkeerd sms’je (!), onbewezen vermoedens (‘Ik las iets op facebook’) of de kosten van een mislukte barbecue (‘Voor mij waren die dure hapjes niet nodig’).
Geef maar toe, het is om te huilen.
Leave A Comment