‘Heb je wat geld voor me? Eind van de week krijg ik mijn uitkering, ik heb niets meer te eten tot die tijd.’
Wegens omstandigheden heb ik een drugsverslaafde in mijn kennissenkring. En alhoewel ik best ferm nee kan zeggen op het moment dat hij me om geld vraagt, blijft het achteraf toch knagen.
Kan ik iets te eten voor hem maken?, vraag ik me af als ik thuis ben. Als eerste denk ik aan een bruinebonenschotel, lekker goedkoop en toch voedzaam. Maar daarvoor moet ik naar de supermarkt. Dan maar een slaatje. Ik heb een doos vol aardappels die allemaal zacht en uitgeschoten zijn, die moeten tóch op.
‘O, lekker, dank je wel’, zegt de kennis als ik het hapje bij hem af geef. Zelf ga ik uit eten vanavond. Zonder knagend geweten, mag ik hopen.
Leave A Comment