Nu de klok verzet is, de narcissen al bijna uitgebloeid zijn en de derde deken van het bed is verdwenen, wordt het hoog tijd voor mijn persoonlijke lenteritueel. Dat bestaat uit het beitsen van de tuintafel. Zonder deze ceremonie blijft het altijd winter, dus ze moet met aandacht worden uitgevoerd.
Op een mooie zondagmiddag is het zover. Eerst de tafel maar eens naar buiten in het zonnetje gesleept. Het hardhouten meubel ontdoen van zijn winterse spinnenwebben, dan een schuurpapiertje erover en vervolgens de kwast. Even ceremonieel als dit karweitje, neem ik altijd meteen de kale plekken van de planken vloer in mijn huiskamer mee. De rest van de dag plakken je schoenzolen aan de vloer, maar u begrijpt het al, deze klusser kijkt niet zo nauw. Bovendien gaat het om het ritueel.
Is dit alles gedaan, dan blijft er tijd genoeg over voor eventuele andere lenterituelen, zoals een grote voorjaarsschoonmaak. Maar nee, het tweede deel van mijn persoonlijke lenteceremonie bestaat uit liggen in de zon, naast de plakkerige tuintafel, met een boek dat nooit uit komt omdat ik mijn ogen genietend dicht doe.
Laat maar komen, die lente. Ik ben er klaar voor.
Leave A Comment