Op straat staan twee buurvrouwen te kletsen. Ik stop met mijn fiets en kom er bij staan. Want ik denk wel te weten waar ze het over hebben. Mijn overbuurvrouw ligt op sterven, in het hospice. ‘Ze ligt al twee dagen in coma’, weet een van de dames te vertellen. ‘Haar hart is kennelijk te sterk om het op te geven.’
Dat is naar om te horen. Maar ik zit met een probleempje dat ik de dames eerlijk voorleg. Een kennis van me wil graag het huis van de stervende buurvrouw kopen. Hoe breng ik hem in contact met haar rouwende dochters? ‘Ik zou even wachten tot ze dood is’, zegt een van de buurvrouwen nuchter. Dan schakelt het gesprek over op of en hoe we straks kunnen carpoolen naar de uitvaart. ‘Niet op maandag, dan moet ik werken’, zegt de een.
Zo is het leven, het is me wat.
Leave A Comment