“Liefdesbrieven zijn voor mij’, grap ik wel eens tegen de postbode. Laatst kreeg ik er echt een. Niet van de postbode, maar door de afzender zelf in de bus gestopt.
De mij onbekende aanbidder schrijft dat hij op nummer zoveel woont, Jan heet en mij vaak door de straat ziet gaan. “Ik denk dat je alleen bent, ik ook’, schrijft hij. “Zullen we een keer samen gaan fietsen of wandelen.’
Een paar dagen later belde hij aan en zijn we gaan fietsen. Rondje door bos en duin. Maar de romance liep al snel ten einde. Jan was een beetje overenthousiast -“zullen we samen op fietsvakantie?’- en kletste de oren zodanig van mijn kop dat ze ’s avonds nog natuutten.
“Is het wat geworden?’, vroeg menigeen nadien nieuwsgierig. “We zijn vorige week getrouwd’, antwoordde ik, om er vanaf te zijn.
Op naar de volgende liefdesbrief.
Leave A Comment