Menselijk medeleven duurt niet lang, hebben biologen ontdekt. Bij het eerste hongerende kindje op tv smelten we, bij het honderdste beeld denken we “het zal wel, ik kan niet overal van wakker liggen’.
Bij mijn supermarkt staat vrijwel dagelijks een Roemeense vrouw te bedelen, die mij, en waarschijnlijk alle klanten, een ongemakkelijk gevoel geeft. Wat doe je daar mee? Geef je die vrouw geld of glip je zo snel mogelijk met gesloten knip langs haar heen?
Mijn oorspronkelijke medeleven is allang omgeslagen in ergernis. Al was het maar omdat ze me dagelijks voor een dilemma plaatst.
Goed doen hangt af van de omstandigheden, vond Aristoteles. Ik ben rijk, vergeleken met de Roemeense, en zou dus best wat kunnen delen. Maar de omstandigheden vertellen ons ook dat geld geven een gebed zonder einde is. Dat het de bedelaars stimuleert te blijven bedelen en dat ze op het eind misschien hun kinderen een handje afhakken om meer medeleven op te wekken.
Voor mensen die naar arme landen op vakantie gaan, schijnen er cursussen te bestaan. “Hoe ga ik om met al die bedelaars, zonder mijn geweten geweld aan te doen?’. Doe mij maar zo’n cursusje.
Leave A Comment