Moet er bezuinigd worden, dan gaan mensen vaak als eerste hun abonnementen onder de loep nemen.
Mijn VPRO-gids, krant en wat vakbladen kan ik niet missen, dus zoek ik het in andere hoek. Die creditcard, die ik nooit gebruik, kost twintig euro per jaar. Hmmm. Van de andere kant vergde het veel moeite om hem te krijgen, destijds. De bank waar ik al dertig jaar braaf mijn geld heb gestald, zonder ooit een cent in het rood te belanden, weigerde die kaart. “De aard van uw bedrijf noopt ons tot een negatieve beslissing op uw aanvraag’, meldde het e-mailtje bot. U heeft me vast in Groningen te keer horen gaan.
De bedrijfsvermelding in de telefoongids is me ook een doorn in het oog. Honderdvijftig euri kost dat, terwijl iedereen die mij zoekt via deze website bij mij terechtkomt. Maar van abonnementen opzeggen, krijg je buikpijn. Probeer het maar eens, met Tele2 of andere ronkende aanbieders. Met open armen halen ze je binnen, maar owee als je er vanaf wil.
Zoekt u mij straks tevergeefs in de telefoongids, dan weet u hoe het komt. Omdat je hier nog ouderwets op kon zeggen.
Leave A Comment