In mijn boekenkast staat al twintig jaar een rood mapje, met daarin paspoorten, autopapieren, ponsplaatje ziekenhuis. Van die dingen die je niet kwijt mag raken. De paspoorten van de kinderen zijn er uit, sinds ze op zichzelf wonen. Voor de rest is het één grote vergaarbak.
In een nieuwsgierige bui besluit ik het mapje eens door te spitten. Groene autoverzekeringskaarten van tien jaar geleden, negen vrijwaringsbewijzen van alle tweedehands vehikels die we ooit gereden en bezeten hebben, een ongebruikt judopaspoort, briefje van 25 gulden, vier identieke ponsplaatjes.
Het judopaspoort is een mysterieus document. Helemaal leeg, hoe komt het daar? Van mijzelf, omdat ik in mijn jeugd op judo zat? Lijkt me sterk. Het zal van mijn dochter zijn, die aan aikido heeft gedaan. Maar waarom het zo maagdelijk leeg is?
Het vreemde “paspoort’ verdwijnt samen met de vrijwaringsbewijzen en andere verlopen paperassen in de oudpapierbak. Het rode mapje gaat, danig afgeslankt, terug tussen de Van Dale en het Groene Boekje. Benieuwd wat er over twintig jaar in zit.
Leave A Comment