Al geruime tijd scharrelen er muizen door mijn tuin. Ziet er schattig uit. Zeker toen een van hen een korstje brood (bedoeld voor de vogeltjes) van het gazon sleepte en meenam naar zijn holletje, dat zich achter een kastje onder het afdak bevond. Het stukje brood bleek veel te groot voor de smalle spleet tussen kastje en muur. Dus probeerde muis via allerlei grappige capriolen het korstje toch naar binnen te sleuren.
Maar sinds ik die lieve muizen ook in mijn woonkamer rond zie lopen, onder mijn bureau, is de charme eraf. Buurman wilde graag gif strooien, ik stelde voor eerst de poes van mijn zoon te gaan lenen.
Die poes, een dikke, grote zwarte kater, ligt nu dus languit te snurken in mijn luie leunstoel. Hij is al een dag of drie hier te gast, zonder enig merkbaar resultaat. Buiten, achter de pot van de oleander die nog steeds niet bloeit, piept weer zo’n schattig muisje tevoorschijn. Nog niet verjaagd, laat staan verorberd, door het zwarte monster. Rrr, hoor ik de logé spinnen, in mijn luie stoel.
Muizenvallen, zou dat wat zijn?
Leave A Comment