Mijn oma stopte op haar oude dag gerust één tafelkleedje in de lege wasmachine, voor een draai van 90 graden. Als milieufreak moest ik mijn tong afbijten om zo veel verspilling.
Bij mij verdwijnen, geheel tegen de trend in, steeds meer apparaten uit huis. De magnetron ging mee met mijn zoon, toen die het huis verliet. Dat apparaat werd alleen gebruikt voor het opwarmen van zíjn maaltijden, dus zoon weg, magnetron overbodig. Om ongeveer diezelfde reden heb ik de droogtrommel aan de elektronicaboer meegegeven. Die paar lakens van mijn eigen bed drogen ook wel aan de lijn.
De luxe problemen van deze alleenwonende worden alsmaar erger. Ik krijg mijn mooie nieuwe wasmachine nauwelijks meer gevuld. Handdoeken worden een paar douchebeurten gerecycled en wie elke dag schone lakens wil, kan beter in een hotel gaan logeren dan onder mijn dak. Want hier duurt het wel een paar weken voordat je de frisse geur van limoenen ruikt.
Het vaatdoekje gaat pas in de was als het vanzelf van het aanrecht afwandelt. Da’s geen zuinigheid of milieuactivisme, maar eigenwijs principe. Steriele kasplantjes kweken, dat werkt alleen maar tegen je. Dat vieze vaatdoekje mag zowel bij de bonte als de witte was, want een nauwkeurige scheiding op kleur is niet vol te houden met zo’n wasregime als het mijne.
Ach, ik zal niet bezwijken aan het eerste het beste bacterietje of virus. Gehard als staal lig ik onder mijn roze lakens, die eens hagelwit waren.
Leave A Comment