Als ik met mijn halfje bruin de winkel uitstap, hoor ik aan de overkant van de straat vreemde geluiden. Drie mannen hollen daar op het trottoir achter elkaar aan. De voorste in gewone kledij, de achterste twee in supermarktjassen.
Het tafereel ziet er uit als een koddige poppenkastvoorstelling. Jan Klaassen die tevergeefs een boef probeert te pakken. Het publiek zou moeten joelen “houd de dief’, maar de aanwezige figuranten op straat spelen het spel niet mee. Ze kijken alleen maar ademloos toe naar wat er gebeurt.
Ik ook. Naast mij staan twee dames van middelbare leeftijd. Pas als de drie mannen om een hoek zijn verdwenen, komen we tot bezinning. “Dat was natuurlijk een winkeldief”, constateert de een. “Vreselijk”, reageert de ander. “In wat voor wereld leven we toch, tegenwoordig.” “Niet in een sprookjespark”, reageer ik geërgerd. Want overdrijven is ook een vak en elk willekeurig geschiedenisboekje leert je dat mensen mekaar de kop in slaan zo lang ze bestaan. Dat is tijdloos.
Op de fiets naar huis overdenk ik het tafereel nog eens. Wat zou ik gedaan hebben, als ik met mijn halfje bruin aan de overkant op het trottoir had gestaan? Even denk ik aan een heldhaftige poging de weg van de vluchteling te blokkeren. Door er tegenaan te botsen, een voet uit te steken waarover hij zou kunnen struikelen. Maar dan besef ik dat ik dat helemaal niet gedaan zou hebben. Het was veel te spannend en ik was beslist stokstijf blijven staan, om nieuwsgierig te kijken hoe het af liep. Inderdaad mevrouw, in wat voor wereld leven we toch.
Leave A Comment