Met de kaartclub een dagje naar de Efteling geweest. Dat klinkt minder spannend dan het was. Deze vier dames, allen 50-plus, wilden elke nieuwe attractie aan den lijve ondervinden. Om weer helemaal bij te zijn en overal over mee te kunnen praten. Wie dichtbij zo’n park woont, komt er immers zelden.
De Efteling is sowieso jeugdsentiment. Als zestienjarige had ik hier mijn eerste vakantiebaantje. Debarrasseuse op het terras van het hoofdrestaurant. Dat chique woord kwam ik dertig jaar nergens anders tegen; tegenwoordig duikt het wel eens op in wegrestaurants. Het betekent tafeltjes afruimen. In het hoogseizoen liep je op je tandvlees, zo veel tafeltjes moesten geleegd.
Nu, ruim dertig jaar later, stap ik vol goede moed in het karretje van de houten achtbaan Joris en de Draak. “Hij gaat toch niet over de kop he’, piep ik benauwd tegen de attractiebewaarder (zijn eerste vakantiebaan?) bij het instappen. Niet over de kop, maar het kreng blijkt wel zeventig kilometer per uur te gaan. Lijkwit moet diezelfde attractiebewaarder mij even later uit het karretje helpen.
Dat debarrasseren was een eitje.
Leave A Comment