In elk blad voor zzp’ers lees je wel een artikel over arbeidsongeschiktheidsverzekering. De (manipulerende) toon is altijd dezelfde: veel zzp’ers blijken niet verzekerd, foei, en dat is heel dom van ze.
Hoezo foei, hoezo dom? Ondergetekende heeft de afgelopen decennia kapitalen uitgespaard door zich zo weinig mogelijk te verzekeren. Dat was een bewuste keuze. Premies die je betaalt, krijg je namelijk nooit meer terug. Het is geen belegging, maar een bodemloze put.
Ja, maar je weet nooit welke ramp er kan gebeuren, zal een rechtgeaarde Hollander tegenwerpen. Dat klopt, maar statistisch gezien is de kans toch maar erg klein dat alle rampen waar je je tegen verzekert daadwerkelijk gebeuren. Door je te verzekeren tegen alles, verzeker je je uitsluitend van een faillissement, luidt mijn onwrikbare opvatting.
Een paar jaar terug viel ik ten prooi aan een vette burnout. Ben je verzekerd?, vroeg iedereen. Nee, luidde het antwoord. En daar ben ik nog steeds blij om. Oké, de broekriem moest aangehaald, maar met wat spaarcentjes op de bank (die krijg je vanzelf als je niet alles aan premies besteedt) kwam ik de magere tijden door. Bijkomend voordeel is overigens dat je als zelfstandige lekker veel belasting terug krijgt, als je inkomen keldert.
Een bevriende fotograaf, die wel verzekerd is tegen arbeidsongeschiktheid, brak laatst een rib toen hij uitgleed in bad. “De eerste drie maanden krijg ik niets uitbetaald’, meldde hij. “Daarna zal de pijn wel over zijn’.
Foei, domme zzp’ers. Verzekert u allen, en snel.
Leave A Comment