Met mijn geweer in de aanslag sluip ik naar de poort van mijn achtertuin. De vijand zit daar bovenop. Hij houdt me fel in de gaten, maar slaat nog niet op de vlucht. Dat verandert als ik richt en schiet. Een voltreffer. Een spetterend straaltje water raakt de kat, die niet weet hoe snel hij weg moet komen.
Dit soort acties stemt me diep tevreden. Alsof er ergens nog een soort jachtinstinct sluimert, waarvan je niet wist dat je het had. De meeste katten maken al rechtsomkeert als ze het speelgoedgeweer in mijn handen zien. Raak schieten hoeft niet eens. Maar voor dat stiekeme jachtinstinct is het fijner als dat wel lukt. Yes, mompel ik na elke voltreffer tevreden.
In gedachten zie ik het hele Oekraïense volk met een watergeweer in de aanslag staan. Schouder aan schouder, vastberaden. Iedereen bewapend, de vijand druipt af. Raak schieten hoeft niet eens.
Leave A Comment