Omkoperij begint met een pen. En het eindigt met een huis in de Algarve.
Dat laatste is me nog nooit aangeboden. Maar een pen heb ik inderdaad wel eens aangenomen. Samen met een vulpotlood. Van een legermeneer die ik moest interviewen. Vooruit, het leger heeft waarschijnlijk miljoenen van die relatiegeschenken liggen, dacht ik, waarom niet gewoon accepteren. Ze zijn betaald van mijn eigen belastingcenten. Argumenten genoeg om het geweten te sussen. Nu word je als journalist niet direct omgekocht, met een pen of een huis. Maar het hindert wel degelijk je onafhankelijkheid. Redenen waarom ik laatst een bosje rode rozen van de PvdA parmantig weigerde. “Ik ben hier om onafhankelijk verslag te doen van jullie verkiezingsbijeenkomst, dan neem ik geen geschenken aan’, reageerde ik. Het is tóch gewoon een aardig verhaaltje geworden, maar het gaat om het idee.
Deze week heb ik, voor het eerst van mijn leven, mijn principes verkracht. Ik was bij een tassenmaker, voor een interview voor een boek over leer, en zag daar een tasje liggen waar ik direct smoorverliefd op werd. Winkelwaarde honderden euro’s. Tijdens het interview kon ik het niet laten te vermelden dat ik dat tasje zeer mooi vond, iets wat ik ook al nooit doe, want daar begint het eigenlijk al. Ik heb een collega gehad die er een sport van maakte tijdens haar interviews, met een boekhandelaar, een slager, zo veel mogelijk cadeaus te scoren. “Mooi boek’, “lekker vlees, wij hebben vanavond een barbecue’, dat soort werk.
Aan het eind van het interview kreeg ik het kostbare tasje in mijn handen geduwd, ik mocht er niks voor betalen.
Laat maar komen, dat huis in de Algarve.
Leave A Comment